بررسی تأثیر آموزش بر میزان آگاهی ساکنین روستای گنجی و روستاهای قمر در رابطه با بیماری بروسلوز و راههای انتقال و پیشگیری از آن در سال ۱۳۸۳

مقدمه : بروسلوز یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که از حیوانات آلوده به انسان منتقل می شود و خصوصیات بالینی آن برای بیماران اختصاصی نیست . شیوع جهانی بروسلوز انسانی نامعلوم می باشد . گزارش ها نشان می دهند که حتی در ملل پیشرفته ممکن است شیوع آن به 26 برابر آمار رسمی برسد . در جوامعی که بروسلوز آندمیک است بیماری در کودکان رخ می دهد و افراد و خانواده فرد مبتلا به عفونت در معرض خطر قرار می گیرند ، حتی در کشورهایی که برسلوز حیوانی تحت کنترل است گاهی این بیماری در بین مزرعه داران ، کارگران در تماس با گوشت ، کارکنان آزمایشگاه و کشتارگاه ها نیز دیده می شود . با توجه به اهمیت تب مالت و عوارض مختلف ناشی از این بیماری برای دام و انسان و مشاهده متعدد این بیماری و افزایش شیوع آن ، تحقیقی با هدف تعیین تأثیر آموزش به ساکنین روستا انجام گردید تا بتوان با دادن آگاهی و بالا بردن سطح آن از بروز موارد جدید بیماری جلوگیری نمود و از ضررهای جانی ، اقتصادی و هزینه های درمانی و ... ناشی از این بیماری در این منطقه کاست .   مواد و روش ها : این پژوهش مطالعه ای نیمه تجربی بوده و جامعه پژوهش شامل ساکنین روستای گنجی و اقمار آن می باشد . نمونه به تعداد 44 نفر به روش تصادفی که تمایل به شرکت در پژوهش را داشتند ، انتخاب گردید و پرسشنامه به روش مصاحبه تکمیل و سپس برنامه آموزشی به صورت سخنرانی اجرا گردید و به روش پرسش و پاسخ به سوالات واحد های مورد پژوهش جواب داده شد و مجدداً از واحدهای مورد پژوهش دعوت به عمل آمد و پرسشنامه ها به روش مصاحبه تکمیل گردید و سپس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .   یافته ها : یافته های این پژوهش نشان داد که بیشترین واحدهای مورد پژوهش با 63/38 درصد مؤنث و با میانگین سنی 44 سال که بیشتر در گروه سنی کم تر از 60 سال با 54/29 درصد بودند و از نظر تحصیلات 18/ 68 درصد بی سواد و 80/56 درصد خانه دار و دامدار بوده و مردان نیز به شغل کشاورزی و دامداری مشغول بودند. هم چنین با 72/72 درصد تعداد اعضاء خانواده بین 9-5 نفر بوده است . یافته ها نشان داد که میانگین نمرات کسب شده با در نظر داشتن هر گروه از سؤالات قبل از آموزش حدود 79/9 درصد بوده که بعد از آموزش به 78/37 درصد رسیده است ، به عبارتی نمرات کسب شده قبل از آموزش حدود 20 درصد بوده که بعد از آموزش به 77% رسیده است .   بحث و نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان داد که میزان اطلاع اهالی روستای گنجی و روستاهای قمر از راه های انتقال و پیشگیری از بیماری قبل از آموزش پائین بود که این مسئله می تواند مهم ترین مسئله در افزایش شیوع بیماری باشد که پس از آموزش های لازم ، میزان آگاهی واحدهای مورد پژوهش افزایش یافته ، به طوری که با استفاده از روش تی نمونه های زوج ، اثر آموزش در افزایش نمره معنا دار بوده و با توجه به f آزمون تساوی واریانس ها تفاوت معنی داری بین میانگین افزایش آگاهی در میزان تحصیلات دیده شد و آموزش در کلیه گروه سؤالات طرح شده با خطای کمتر از 001 /0 مؤثر واقع گردید . هم چنین یافته ها نشان داد که سایر اطلاعات نمونه ها نسبتاً خوب بوده که می تواند دلیلی بر آموزش توسط بهورزان و هم چنین پمفلت های تهیه شده توسط مراکز بهداشتی درمانی و توزیع آن در بین ساکنین و مدارس روستا بوده باشد .